تا روز
ثانیه‌ها، دقیقه‌ها و ساعت‌ها تصور ما از زمان را می‌سازند. این سنجه‌های زمان‌اند که گرد کهولت بر همه چیز می‌نشاند. اما اکتفا کردن به مرتبۀ کمّی زمان، زندگی را به زنده بودن می‌کاهد و فراموش می‌شود که زندگی امری تجربی-معنایی است. آنچه کیفی‌ست معنای زمان است؛ چیزی که می‌توان «وقت» نامید. طلوع و غروب خورشید زمان نیستند؛ لحظه‌‌ی دیدار، لحظه‌‌ی انتظار و لحظه‌‌ی وداع وقت‌اند. هرقدر که زمان عامل فراموشی‌ست، وقت مایه‌ی تذکر است.
می‌توان زمانِ تقویمی و بی‌فراز و نشیب جهان بیرون را به موازات ماجراهای جهان خود زندگی کرد و دست‌مایه‌های نقاشی‌مان لحظاتی باشند که در زندگی روزمره‌مان حضوری مداوم و با معنا دارند .این نقاشی‌ها نه با شور، شیدایی و ضرب‌قلم‌های حسی، بلکه آرام و با مکث، نشاندن رنگ بر روی رنگ، سعی کرده‌اند اوقات و لحظاتی را ثبت کنند.
«تا روز» هم‌پیاله‌‌ی وقت است، هماهنگ با سکوت و طمأنینه‌‌ی شب، لحظه‌ای بی‌صدا و در انتظار آفتاب… .
Till Daylight
Seconds, minutes, and hours create the image we have of time. These metrics of time scatter fragments of age over all there is. Yet, focusing solely on the quantitative aspect of time reduces life to merely being alive and we forget that life is based on experience and meaning. What is qualitative is the meaning of time itself, what we can call the “moment”. Sunrise and sunset are moments in time, as are moments of encounter, longing, and goodbye. Just as time is an agent of neglect, moments serve as reminders.
One can experience the stagnant, programmed time of the outside world in parallel with the events of one’s own universe; the inspirations for our paintings can be those moments that have a consistent, meaningful presence in our daily lives. These paintings strive to chronicle moments, not through excited and emotional brushstrokes, but rather with a serene, measured juxtaposition of colors.
“Till Daylight” is a companion of the “moment”, in sync with the silence and tranquility of night, itself a soundless moment awaiting sunlight.